We leven nog!

Aangezien er een aantal mensen ernstig ongerust zijn geworden over ons, hebben we toch maar de tijd genomen om een verhaal te schrijven over de vele avonturen die wij op Zanzibar beleefd hebben.
Na het afscheid op schiphol heeft Desiree ons door alle security checks (gepaard met heftige fouilleringen) geleid. In het vliegtuig vroeg Moira nog even voor de zekerheid: ´Gaat onze bagage mee in dit vliegtuig?´. Aangezien zij alleen gewend is te vliegen met Ryan air. 14 u later kwamen we aan op Dar Es Salaam (tussendoor heeft Moira nog even haar telefoon verloren),  echt wel wat anders dan Schiphol en zelfs midden in de nacht super heet!! Meteen werden we belaagd door een man met een gouden blousje die aanbood onze tickets naar Zanzibar te regelen. Met een beetje wantrouwen zijn we toch maar met hem meegegaan (weinig keus midden in de nacht) en kregen we van hem onze tickets. Dat wil zeggen een A4´tje met onze naam erop en de tekst: 2 tickets to Z´bar. Op het andere vliegveld kregen we een plastic kaartje met ´boarding pass´ daarop geschreven. Ach dat hele gedoe in NL is ook nergens voor nodig. Vervolgens gingen we met een klein motorvliegtuigje voor max 12 personen op weg naar Z´bar.  Heel gaaf!! En zo hadden we een mooi uitzicht over de blauw-groene zee en de verschillende eilandjes. En uiteindelijk was daar Z´bar!
Na een niet-zo-soepel telefoontje in het Swahili werden we opgepikt door onze gastmama´s en  na een gevaarlijke bumpy ride kwamen we toch nog heel aan op onze verblijfplaats in Zanzibar. We kregen de grootste kamer van het huis toegewezen, terwijl de hele familie zich in de overige kamers propten.  Het was even aanpassen: geen stromend water, regelmatig geen elektriciteit, het toilet moest je doorspoelen door er een emmer water in te mikken, ook de douche werkte toch even iets anders dan gewend: een emmertje water vullen uit een ton en dan maar over je heen gooien. Het was even wennen, maar de familie zelf was super gastvrij en aardig, we voelden ons al snel helemaal thuis. Ons Swahili bleek toch echt kidogo, kidogo. Maar gelukkig hadden ze nog een familie lid die als leraar Engels zich wat beter verstaanbaar wist te maken en die ons door heel  zanzibar town heeft geloodst. Diezelfde dag was al een hele belevenis. Op zoek naar een werkende pinautomaat (gelukt na zo´n 7 pogingen) onderweg door alle smalle straatjes van stonetown gelopen en de stinkende markten overgestoken. Ook nog even een Engelse les gegeven aan de lieve schoolkindjes. De grootste uitdaging bleek het eten:  de mama´s hadden vol overgave een hele maaltijd gekocht, volgens traditioneel Zanzibar recept. Desiree was gelukkig vega, Moira werd verblijd met hele vissen(inclusief kop), ondefinieerbare vleesbrokken en dingen waarvan je liever niet wil weten wat het is.  Onze eerste dag was lang en heel indrukwekkend. Maar we verbaasden ons hoe snel we gewend waren geraakt: het nagestaard en nageroepen worden, het eten, de hitte en de volle en drukke wegen en vervoersmiddelen. Het belangrijkste is we voelden ons daar helemaal thuis.
Het doel van ons bezoek aan Z´bar was een taalcursus Swahili. Binnen 8 dagen van 4u les per dag hebben we alle grammatica behandeld, nu nog woordjes leren en oefenen.  Naast onze lessen door een fantastische leraar hebben we ook een aantal plekken van het eiland bewonderd, zowel de rotsen aan de westkust als de witte stranden in het oosten zijn aan bod gekomen. Met de school hebben we een Spice tour gedaan (Z´bar´s specialiteit) en zijn we naar Jozani Forrest geweest voor de Colobus monkey´s. Ook hebben we een aantal uitstapjes gemaakt met de familie en onze goede vriend (de eerder genoemde gids): luisteren naar Taarab muziek en naar de disco (tot 5u de volgende ochten), zwemmen met de kids en naar `camp´ met vrienden praten over het leven op Z´bar. We hebben veel beleefd en goede kennissen en vrienden opgedaan. Het afscheid was dan ook wel moeilijk en we missen het ook wel een beetje. Maar we zijn nu ook wel toe aan het hoofdonderdeel van onze reis: ons coschap. Inmiddels zijn we in Sumve, onze stageplek, aangekomen maar meer daarover in ons volgende verhaal. Dat zal waarschijnlijk nog wel even duren, maar met dit verhaal kunnen jullie wel even vooruit, dachten wij zo ;)