Mei (de maand van de kakkerlak)

Mei, de laatste maand van ons coschap, en helaas ook de maand waarin de kakkerlakken ons huis terroriseren. Maar met een nieuwe Rungu-spuitbus moorden we ze hartgrondig uit, al word je bijna high van de lucht. Afgelopen week hebben we het druk gehad, nu het einde in zicht begint te komen moeten er namelijk nog de nodige bezoekjes worden afgelegd.

Als eerste onze volleybalvriend, er moest toch echt de “special day” komen. Dus om zondag om 3 uur werden we verwacht in Ben´s little house (opgeleukt met de nodige posters van Jezus plus schaap, en knuffeltjes op de tafel). Als bedankje voor het lekkere eten dat hij voor ons had bereid, hebben we hem een roze opwindkuiken gegeven. Misschien een beetje vreemd, maar het was een schot in de roos. Hij is er zielsgelukkig mee en gaat er vanaf nu mee naar bed.

Dinsdag avond gingen we op visite bij een nurse van de RCH. Om 20u waren we welkom in het huis vol met roze, rode en gouden bloemen en weer de grote fauteuils met allemaal prachtige kanten kleedjes erop. Als voorgerecht kregen we elk 4 boterhammen, daarna kregen we ons favoriete gerecht: kool. Alles moest op, meshiba en bas (een van de eerste woorden die we op Zanzibar geleerd hebben om aan te geven dat we geen eten meer hoefden) werkten hier helaas niet. Dus toen we uiteindelijk met de nodige moeite om half 10 die laatste hap kool en papaja binnen gestouwd hadden, bleek die 4e boterham toch echt niet te kunnen blijven liggen en moest die er als toetje ook nog even achteraan. Oh ja, met 4 liter thee. Omdat half 11 blijkbaar te laat is om nog naar huis te lopen, werden wij uitgenodigd om in haar bed te komen slapen, want die was gróóót genoeg. Dat aanbod hebben wij toch maar afgeslagen, tot haar grote verbazing.

Woensdag mochten we eten bij een nurse van de kinderafdeling. Enigszins bevreesd gingen we erheen, want Desiree was vergeten te melden dat ze vega was, dus Moira zou waarschijnlijk echt aan het vlees moeten geloven. Bij aankomst werd gezellig de tv erbij aangezet, de vier zonen wilden graag het voetbal zien die avond. Voetbal is hier echt een favoriet gespreksonderwerp, elke keer komen Robin van Persie en van de Sar weer even voorbij.
Desiree moest het doen met rijst en bonen. Maar er waren nog 2 pannen, een waar de grote botten koe nog uitstaken, hoopvol heeft Moira gevraagd of het saus was, en vervolgens tactvol om het kadaver heen geschept. De andere pan bleek eigenlijk erg lekker vlees te bevatten, al moesten er wel wat pezen weggeslikt worden. De voetbalwedstrijd was trouwens echt heel saai, enige leuke eraan was dat het in de Amsterdam arena was, en dat nummer 28 van het blauwe team wel lekker was.

Vrijdag werd hier Florence Nightngale gevierd (een landelijk feest waarin alle verpleegkundigen in het zonnetje staan). Na de overdracht begon de dag met een mis in de kerk. Netjes opgelijnd moesten we voor de kerk wachten, tot we al dansend naar binnen gingen. Tussen de student nurses weer een gehele Swahili mis uitgezeten, geen idee waar het over ging, maar evengoed is het best vermakelijk. Aan het eind van de mis gingen we in een grote optocht al dansend en zingend naar het ziekenhuis om daar alle afdelingen een bezoekje te brengen, alwaar een Bijbeltekst werd voorgedragen. Vervolgens mocht iedereen van het ziekenhuis een stukje koe ophalen, die de ochtend was geslacht en netjes in zakjes lag uitgestald. Ook dit hebben wij maar aan ons voorbij laten gaan.

 ´s Avonds was er een feest in de plaatselijke pub. Officieel zou het om 6u starten, wij kwamen om 7, en om 8u waren er dan eindelijk wat meer mensen. Het begon met verschillende toespraken, aangemoedigd door het roepen van “Safi”, een toneelstukje, een geweldig monotoon liedje van 3 A4-tjes waar geen eind aan leek te komen. En toen moest er om een of andere reden geld in een mand verzameld worden. Veel keus had je niet, dokter Moila en dokter Desi werden ook zoals iedereen naar voren geroepen, om al dansend een bijdrage in de mand te werpen. Om 12u was het dan eindelijk tijd voor het eten, hoewel onze honger wel voorbij was, en daarna konden dan eindelijk de voetjes van de vloer. Tot in de late uurtjes hebben we ons uitgeleefd op Bongo Flavo. Volgende week wacht ons ook nog een feestje, dus we kunnen nog even oefenen op de Shuffle-pasjes, voordat we ons eigen afscheidsfeestje geven.