2 maanden Sumve, nog 1 te gaan!

Sinds een paar weken nu hebben wij onze vertrouwde afdelingen verlaten om andere delen van het ziekenhuis te verkennen. Moira heeft uiteindelijk dan toch de mannenafdeling in de steek gelaten, ondanks plotseling geslijm van de supervisor. Eerst maar een weekje gewaagd op de verloskamers, maar ook hier zijn bevallingen niet aan mij besteed. Het enige voordeel is dat het hier sneller gaat, want meestal hebben ze al heel wat kinderen, dus voor je het weet is het al gepiept. En als de vrouwen niet genoeg doorpersen, dan worden ze wel even in hun gezicht gemept. Toch is het bijzonder om hier te zien, de zwangere vrouwen werken gewoon 9 maanden door tot ze daadwerkelijk weeën krijgen. Als ze dan echt zover zijn, lopen ze binnen op de labour afdeling, klimmen met hun dikke buik op het gammele bed en kan de bevalling beginnen. Geen mannen erbij om hen bij te staan of met washandjes het gezicht te deppen. De vrouwen maken geen enkel geluid, geen gezucht, gesteun of gekrijs. Geen cardiotocogram om de baby in de gaten te houden, maar zo´n  ouderwetse toeter op de buik, wat nog goed bleek te werken ook. Zelf baby´s vangen is er helaas niet meer van gekomen.

Na een weekje toch maar verhuisd naar de RCH (Reproductive Child Healthcare): een soort consultatie bureau idee. Een drukke bedoeling, een hele ruimte vol moeders met de kindjes in een kitenge op de rug gebonden en ik moest me zelf maar met mijn Swahili zien te redden. Dat ging op zich niet verkeerd, 90% van de klachten bestond dan ook uit koorts en hoesten. En het standaard rijtje (kotsen, poepen, plassen, eten, drinken en spelen) ging ook wel aardig. Maar zodra mensen daarvan afweken, kwam het aan op wanhopige gebaren of even naar de overkant rennen voor een vertaling. Samenwerken met de clinical officers is ook een interessante ervaring. Patiënten worden gezien met een country muziekje op de achtergrond, terwijl de clinical officer bijna horizontaal onderuitgezakt in zijn stoel hangt, met het hoofd op tafel. Schijnbaar hebben ze hier wat andere opvattingen over een professionele houding. Volgende week ga ik me wagen op de OPD, dus dat beloofd nog wat.

Desiree is van de kinderafdeling verhuisd naar de vrouwenafdeling, een beetje hetzelfde als de mannenafdeling maar dan met vrouwen en gelukkig voor mij ook een andere supervisor. Zij is naast medical officer ook nog de baas van het ziekenhuis en dus superdruk. Als ze tijd heeft om op de afdeling te komen neemt ze wel de tijd voor de patiënten. Omdat zij er over het algemeen niet is, heb ik veel vrijheid en zelfstandigheid op de afdeling. Inmiddels is het echt mijn toko geworden en zijn de verpleegkundigen aan mij gewend en op mij ingespeeld. De eerste dag voelde ik me niet zo heel welkom en leken ze me allemaal aan te kijken met een blik van: wat doe jij hier op deze afdeling, wij gaan echt niet doen wat jij zegt hoor, zorg dat de supervisor er maar is. Heel begrijpelijk want volgens mij had er al een aantal maanden geen student doctor op de vrouwenafdeling gestaan. Al gauw was die vijandigheid er wel af en voeren ze verrassend snel mijn opdrachten uit, tenminste in vergelijking met op de kinderafdeling waar ik soms tijden moest wachten op iemand om te helpen met een vertaling of voordat het patiëntje eindelijk de medicatie kreeg die ik had voorgeschreven. Ook nemen ze zelf veel initiatief. Ze beginnen zelf al dingen uit te leggen aan de patiënt wat betreft leefstijladviezen en innemen van medicatie. Ok, niet allemaal, maar toch wel een aantal. Het is erg fijn om nu het overzicht te kunnen hebben over de patiënten. In tegenstelling tot de kinderafdeling liggen de patiënten hier op een vast bed en per kamer geordend op soort ziektebeeld. Heel handig! Daarnaast zijn het ook een stuk minder patiënten, gemiddeld twintig tegenover de 60 van de kinderafdeling, die ik dan ook niet bij naam kende. Nog een voordeel, ik zie ook meer verschillende ziektebeelden. Op de kinderafdeling zag ik met name malaria en ook nog malaria en hier heb ik al van alles voorbij zien komen. Maar ik mis die schattige kleine bruine kindjes wel een beetje. Hierna (of tegelijkertijd) ga ik ook nog een kijkje nemen op de RCH, CTC (speciale HIV/AIDS afdeling) en TB-ward en misschien nog een weekje op de poli.

Afgelopen vrijdag zijn we mee geweest op Outreach. Samen met 2 nurses zouden we rond 9u richting Mwashilalage vertrekken, waar schijnbaar hordes kinderen zouden zijn. Om 10u kwam de auto dan uiteindelijk, maar die bleek te klein, dus moesten we nog een uurtje wachten op de grotere jeep voordat we dan uiteindelijk vertrokken. In Mwashilalage stond de voorspelde bende aan kinderen al op ons te wachten, die allemaal gevaccineerd moesten worden. Toen we wilden beginnen, bleken 2 vaccins niet voorhanden te zijn. Tsja, je kijkt er al bijna niet meer van op. De eerste paar keer voel je je nog een beetje schuldig tegenover al die überschattige kindjes, maar na een paar keer jas je die spuiten er gewoon in. Aan het eind hebben we ze wel beloond met Jip en Janneke stickers, schijnbaar is het vooral heel cool om die op je hoofd te plakken.

Inmiddels begint ons coschap aardig op te schieten. Het vliegt voorbij en wij willen er nog helemaal niet aan denken dat we hier over 4,5 weken alweer moeten vertrekken. Ook in Sumve voelen we ons helemaal thuis. Al blijven we wel nog steeds een soort attractie hier in het dorp. Boodschappen doen is hier een stuk leuker dan in Nederland. Een beetje tussen de kraampjes scharrelen, met name om tomaten, uien of eieren te kopen. We hebben een paar vaste winkeltjes waar we graag onze mangojuice, brood, fruit en soda kopen. Tegenover het ziekenhuis bleek ook een kraampje te zijn, wat tevens de hangplek van de clinical officers is, waar je ook koekjes kan krijgen, maar die bleken helaas weer niet te vreten. De zondagsmarkt, elke week weer iets om naar uit te kijken: ook met name tomaten en uien, maar ook wel met geluk een kool, spinazie, zoete aardappelen en aubergines. Woensdag was het Labourday, een ware feestdag hier, dus wij waren wel in voor een feestje. De muziek uit de plaatselijke kroeg klonk veelbelovend, maar eenmaal binnen bleken er slechts 3 dansende mensen en 3 zittende mensen te zijn. Helaas pindakaas, dan maar een feestje op onze eigen veranda. Inmiddels hebben we hier een aardige vriendenkring opgebouwd en we hebben nog de nodige uitnodigingen staan om op bezoek te komen. Dus het zal vast geen probleem zijn om die laatste maand door te komen.