Pasen in Rubya

Ook in Tanzania vieren ze Pasen en dus hadden we vorig weekend lekker 4 dagen vrij. Samen met onze surrogaat ouders hier in Sumve (de twee Nederlandse vrijwilligers die hier al jaren komen), gingen we een weekendje weg naar Rubya, om de andere coassistenten op te zoeken. Vrijdagochtend vertrokken we al vroeg met de jeep, want 450 km is best wel ver in Tanzania. Het eerste stuk was een lekkere bumpy ride over de zandwegen met de nodige kuilen. Op een gegeven moment ging dat dan toch over in een geasfalteerde weg en schoten we lekker op. Onderweg nog even gepauzeerd om mandazi´s te eten (een soort oliebollen) en ook nog even geoefend in het gebruik van een hurktoilet (achterstevoren lukt ook). De reis duurde zo´n 8 uur, maar er was genoeg te zien.  Een mooi uitzicht op het Victoriameer, mooie heuvels en krijtrotsen en richting Rubya alleen maar bananenbomen. Die Afrikanen zijn echt helden, want die kunnen met wel duizend bananen omhoog de berg op fietsen (ca 100 kg). Rubya ligt bovenop een berg, een echte berg. Best wel zielig voor de patiënten die eerst helemaal omhoog moeten klimmen. Maar als je dan eenmaal boven bent, heb je wel een mooi uitzicht. De jeep werd flink op de proef gesteld, maar hij heeft het overleefd en aan het eind van de middag kwamen we dan ook veilig aan op onze bestemming. Helaas doen ze hier in Tanzania niet aan de chocolade paaseieren, maar we hadden genoeg andere lekkere dingen ingeslagen om er een goed weekend van te maken. Zaterdagochtend zijn we al vroeg opgestaan om de zonsopgang te kunnen zien vanaf de klif van Rubya. Hiervandaan kon je ook het Victoriameer zien (zie foto´s). Diezelfde dag hebben we ook een wandeling gemaakt naar de waterval in de buurt van Rubya. ´s Avonds hebben we ons tegoed gedaan aan een 5 liter pak wijn, die helemaal opging. Erg gezellig! Zondag hadden we goede voornemens om naar de Paasmis te gaan, maar helaas was in Rubya het regenseizoen al begonnen en hadden we toch niet zo´n zin om met de poncho door die moesson te gaan. ´s Middags waren we uitgenodigd bij een lokale familie om te komen eten, echt super lieve mensen, en ze hadden zelfs cake! Ook hebben we het ziekenhuis bezocht. Van de buitenkant zag het er wel luxe uit, mooie frisse kleurtjes en tuintjes eromheen. De binnenkant viel ons echter een beetje tegen. Krap en een beetje benauwd. En in tegenstelling tot in ons ziekenhuis liggen de patiënten hier wel met meerdere in één bed. ´s Avonds nog even snacken in de lokale bar met chipsie mayai en een kilimanjaro (bier), wat hier in flessen van halve liters wordt verkocht. De terugweg maandag verliep voorspoedig totdat we bij de veerboot aankwamen waar het een heerlijke Afrikaanse chaos was. De juiste tactiek is om de rij heen crossen en je op de veerboot persen en hopen dat niet iemand anders je voor is of je aan de kant duwt. Ook niet onbelangrijk, je auto moet er nog wel oppassen, want het kan zomaar zijn dat je achteruit moet (wat niet kan) en je nog met je voorbumper half op de boot hangt terwijl die vertrekt. Je moet niet erg zuinig met je auto zijn want dan kom je er nooit op. Na twee-en-een-half uur konden we eindelijk de boot op. Vervolgens werden wij verderop gedropt om met de daladala naar Mwanza te gaan omdat wij ons verblijfsvergunning nog moesten regelen. En het werd ons weer duidelijk dat twee blanke meiden erg opvallen, want we stonden er nog maar net en gelijk kwamen de Afrikaanse ´Hells Angels´ op pikipiki´s onze kant op, om ons een lift aan te bieden, die we toch maar geweigerd hebben. Gelukkig was er ook iemand bij die ons niet lastig viel, maar ons hielp om een niet al te volle daladala te pakken te krijgen. In Mwanza aangekomen hebben we ´s avonds genoten van een heerlijke pizza toen de serveerster ons eindelijk gevonden had. De volgende dag hebben we ons permit geregeld wat verrassend snel en makkelijk ging. Na nog wat boodschappen te hebben gedaan hebben we ons weer in een daladala geperst richting Sumve.