Een doorsnee dag in Sumve...

De dag begint al vroeg, of je nu wilt of niet, want de kerkklokken gaan om 6u  al lekker los, en aangezien de kerk tegenover ons huisje is, klinkt het alsof de klokken boven je hoofd hangen.Dus dan maar lekker vroeg opstaan, om alvast een rondje rondom Sumve te rennen, in gezelschap van een ware Keniaan en achtervolgd door de nodige kindjes, die helemaal uit hun dak gaan bij het zien van een rennende mzungo. Weer thuis aangekomen kunnen we onze waterput dichtdraaien en vervolgens genieten van een lekker frisse (koude) douche, want warm water is er niet.Daarna een lekker ontbijtje buiten op ons terras, brood versgebakken door onze huishoudster, en we hebben als beleg de keus uit smooth peanutbutter (pot met onderin cement, bovenop water… na even roeren wordt het soort van smooth), of jam, of maar gewoon wat boter en suiker. Een lekker kopje thee, en dagelijks een roze pilletje tegen de malaria en af en toe ook nog een vitaminepilletje.

Om 8u is het tijd voor de overdracht in het ziekenhuis, inmiddels beginnen we een beetje thuis te raken in de Engels uitspraak hier. Aan het eind van de overdracht volgt er nog een discussie, grotendeels in Swahili, de ene dag wat langer dan de andere. Het favoriete onderwerp is het probleem van tekort aan bloed in de bloedbank, omdat de spullen om het gedoneerde bloed te testen out of stock zijn, en er dus geen bloed gegeven kan worden. Ook kunnen we weken niet meer testen op typhus, inmiddels ook niet meer op hiv of sikkelcelanemie, wat diagnosticeren soms erg lastig maakt. Soms hebben we geluk en is er nog tijd voor een kopje koffie na de overdracht, want de visite begint pas om 9u (of later) aangezien de afdelingen eerst nog even gepoetst moeten worden en de medicatie nog uitgedeeld moet worden. Als we geluk hebben worden we tijdens de visite vergezeld door een redelijk Engels sprekende verpleegkundige (die niet de hele tijd wegloopt). Zeker op de mannenafdeling een pre, want een groot deel van de mensen spreekt ook geen Swahili, maar Sukuma, wat de communicatie helemaal hopeloos maakt. Met wat geluk komt onze supervisor ook nog even langs als ie zin heeft. Op de kinderafdeling (bij Desiree) is de supervisor redelijk constant en ook goed te volgen in het Engels, en ook niet onbelangrijk lijkt hij ook te weten waar hij het over heeft. Als de supervisor op de mannenafdeling (bij Moira) langskomt, is het altijd chaos, hij houdt ervan tegen verpleegkundigen en patiënten te schreeuwen, liefst in Swahili, dus geen idee wat nu steeds het probleem is. Soms maakt hij misschien wel een nuttige opmerking, maar dan moet je het maar net kunnen verstaan. En als ie dan wel een keer echt nodig is, is hij weer spoorloos verdwenen.

Gelukkig zijn alle verpleegkundigen erg lief, hand in hand wandelen we langs de visite en ook de patiënten lachen vrolijk mee wanneer er een dappere poging wordt gedaan om Swahili te spreken. Op de kinderafdeling gaat de visite iets anders, daar zit je achter een tafel en de patiënten komen naar jou toe. En ondanks dat er gemiddeld 60 patiënten liggen die gezien moeten worden, gaat het redelijk snel. Desiree kan zich inmiddels redelijk redden in het Swahili op de kinderafdeling, soms met een beetje hulp van de verpleegkundige. (Grammaticaal zal het waarschijnlijk niet altijd kloppen, maar de patiënten lijken het te snappen.)

Inmiddels zijn we wel gewend aan de manier van visite lopen hier, geregeld ontbreken er dossiers (die sowieso al bestaan uit allemaal losse blaadjes, vaak ook van andere patiënten) en ook de medicatieformulieren zijn geregeld zoek. Geregeld kun je vragen om op zoek te gaan naar de labresultaten van 3 dagen terug, of blijkt een patiënt helemaal geen medicatie te krijgen, omdat die out of stock was, en niemand dat gezien heeft. Ook de nieuwe opnames zijn een uitdaging, de status is vaak onleesbaar, en de gestarte therapie blijkt standaard 3 soorten antibiotica te bevatten, meestal zonder gegronde reden.

Na de visite is het tijd om even thuis te lunchen, liefst tussen 1 en 2u, want dan wordt de afdeling overspoeld door alle familieleden. Na de lunch eerst even langs het lab, om alle labuitslagen te bekijken, wonderbaarlijk dat überhaupt de helft weer terugkeert. ´s Middags nog de nodige dingen regelen na aanleiding van de labresultaten, maar er is ook voldoende tijd om uitgehoord te worden door de verpleegkundigen over huwelijksplannen, kinderplannen en de vraag of er een Afrikaan mee naar Nederland genomen zal worden.

´s Avonds staat het eten al klaar, we hebben in Mwanza wat dingen ingeslagen, zodat we meer keus hebben dan alleen maar rijst met tomaat en ui.  Met wat geluk werkt het internet wat mee om wat dingen op te zoeken, en ook op het volleybalveld zijn we altijd welkom, ondanks Moira´s grote anti-talent. ´s Avonds altijd weer lekker kansloos DEET smeren tegen de muggen. En dan lekker chillen met een boekje op de veranda of een filmpje kijken. Het is altijd wel oppassen voor de giga grote torren die graag tegen de lamp aanvliegen om vervolgens op ons neer te storten. Maar gewapend met de vliegenmepper, en de insectenverdelger kunnen we ook die de baas. Niet vergeten om voor het slapen gaan de waterput weer open te draaien, anders is er de volgende dag geen water, en dan rond 22u lekker naar bed, veilig onder de klamboe.